Forum Broni Strzeleckiej

Drugi egzemplarz 7,65x54 Mauser ckm Browning wz.30/39T jest tutaj(link poniżej) i ten ma kompletny celownik (pozbawianie broni celowników to takie hobby radzieckich/rosyjskich muzealników - на всякий случай)
http://www.primeportal.net/armory/yuri_ ... wz.30-39t/

MG 08, czy ckm wz.10/28 montowany w jarzmie samochodu pancernego UNL35 i wypicowany Maxim SPM
http://www.panzernot.net/?p=358
http://historicarmscorp.com/project/max ... -1910-8mm/

ckm 10/28 czy 08 ?

Czy w Maximie da się skręcić dławik na tyle ciasno że spadnie szybkostrzelność?

Wg mnie po odczuwalnym przyhamowaniu uniemożliwiłoby to działanie automatyki, bo lufa przekazywałaby za małą energię na zespół ruchomy.

asasello pisze:Czy w Maximie da się skręcić dławik na tyle ciasno że spadnie szybkostrzelność?

A dlaczego "dławik"... Szybkostrzelność można regulować za pomocą sił napięcia mechanizmu powrotnego, a siła ta jest mierzona na rączce zamka (siłomierzem, znajdującym się w komplecie broni - choć przy pewnym doświadczeniu robię to już od dawna "na wyczucie" - pewnie tak samo postępowali doświadczeni celowniczowie Maximów).

W pewnym zakresie oczywiście można szybkostrzelność regulować - choć spowodowanie zbyt dużych sił w końcu spowoduje zaprzestanie pracy automatyki - zamek po wybraniu naboju nie będzie miał siły wprowadzić go do komory nabojowej i nastąpi zacięcie, bo "wróci" na "górny poziom" razem z nabojem. Znowu zbyt mała siła spowoduje większą szybkostrzelność, ale znowu jak to opisuje instrukcja może doprowadzić do uszkodzenia ścian komory zamkowej.

Szybkostrzelność w maksymku to się w szerokim zakresie wajchą reguluje("niestety" królowały uproszczone wersje, pozbawione tej jakże "użytecznej" opcji ).

INSTRUKCJA O BRONI PIECHOTY Karabiny maszynowe Maxima Warszawa 1930
Do strzału ślepego napina się sprężynę na kreskę 25, do ostrego strzelania na 35.
''uczta się bo wiecznie żył nie będę" Seneka z Jaromina

audrew pisze:Do strzału ślepego napina się sprężynę na kreskę 25, do ostrego strzelania na 35.

Problem w tym, że nie wszystkie typy Maximów miały skalę... wz. 1910 nie ma i tam się sprawdza to za pomocą siłomierza (instrukcje podają siłę napięcia - też w zależności od zużycia broni - ale przy pewnej wprawie można o zrobić na wyczucie i na słuch). Trochę się z Maximów nastrzelałem akurat przez ostatnie lata.

Może z innej beczki.
Dla mnie geniusz H.Maxima wiąże się z zasadą krótkiego odrzutu lufy. Pytanie - w ckmach Maxima porusza się sama lufa, czy lufa z chłodnicą i wodą? W tym drugim przypadku mamy problem zmiany masy układu (woda odparowuje) i przesuwania się masy wody w przód i w tył.

Chłodnica pozostawała nieruchoma(rzecz jasna pomijając drgania etc.).

Było to już poruszane na forum, w kontekście uszczelnienia połączenia .

waliza pisze:Tak przy okazji to te mosiny mnie zastanawiają. Wykopałem osobiście dwa w rejonie Sochaczewa czyli Bitwa nad Bzurą. Zawsze się zastanawiałem skąd się tam wzięły. Wg literatury w pierwszej linii ich już nie było.

Dla znawców oporządzenia i broni Mosin z okuciami Mausera w otoczeniu reszty podobno na pobojowisku nad Bzurą

ckmy wz.1910/28 w Hiszpanii i żołnierze 79pp z ckm Maxim wz.1910/28 i ckm Hotchkiss wz.25

Przegląd Piechoty: miesięcznik wydawany przez Departament Piechoty, Sekcję Piechoty Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy 1931 październik R.4 Z.10

kpt. KAZIMIERZ MAZUR
PODSTAWA "SOKOŁOWA".

Z pozostałego powojennego sprzętu znalazła u nas zastosowanie podstawa do ciężkiego karabina maszynowego typu "Sokołowa". W oryginalnem swem wykonaniu używana była i dziś jeszcze znajduje się w piechocie rosyjskiej.
Podstawa ta (rys. 1, 2, 3), dostosowana obecnie do ciężkiego karabina maszynowego Maxima wzoru 10/28, służy do osadzenia karabina i kierowania nim podczas strzelania. Posiadając kółka, umożliwia przewożenie karabina w czasie marszu.
Składa się z jarzma, podnośnicy, dźwigara, osady dźwigara, sanek z kabłąkiem i kółek. Ciężar podstawy wynosi około 30 kg. Jarzmo (1) osadzone na osiach (2) w ścianach dźwigara łączy karabin maszynowy z podstawą. Karabin osadzony czopami w otworach (3) zamykany jest od góry pokrywą jarzma (4) i zakręcany zakrętką(5). Dla ograniczenia ruchu jarzma na prawej jego osi
znajduje się tulejka (6), przykręcona zaciskiem (7) zaopatrzonym w chwyt (8). Nadawanie kątów podniesienia uskutecznia się przy pomocy podnośnicy (9), która składa się z osady, pierścienia zaciskowego z ryglem śruby zewnętrznej, pierścienia z podziałką i śruby wewnętrznej.
Do nadawania większych zmian podniesienia służy osadapodnośnicy (10). W tylnej jej części umieszczone są śruby podnośnicy.
Ściany osady, umocowane przednią częścią na osiach jarzma w ścianach dźwigara, mają w tylnej części łukowate otwory (11) z leżącemi naprzeciw siebie wycięciami, w które wchodzi oś zacisku.
Dalej w tyle przechodzą ściany w ramiona z otworami na czopy pierścienia zaciskowego. Śruba łącząca (12) łączy obie ściany osady. Pierścień zaciskowy (13) osadzony na czopach (14) w ramionach osady posiada wewnątrz gwint na śrubę zewnętrzną.
Rygiel pierścienia (15) służy do unieruchamiania śruby zewnętrznej; dla łatwiejszego zaciskania posiada z prawej strony chwy t (16) z przetyczka (17). Śruba zewnętrzna (18) jest osadzona w pierścieniu zaciskowym i posiada zewnątrz i wewnątrz gwinty (19) a u dołu kółko podnośnicy (20). Na górną zewnętrzną część śruby jest nasadzony pierścień z podziałką (21), oznaczoną w setkach kroków od 4 do 32. Podziałka dolna sięga do 24, górna - od 25 do 32.
W górny rozszerzony otwór śruby zewnętrznej wkręcony jest pierścień mosiężny z osadzonym w nim ruchomo wsakaźnikiem (22). Okienko wskaźnika znajduje się z prawej strony na pierścieniu z podziałka. Nastawienie karabina przy pomocy wskaźnika może być uskutecznione tylko w
tym wypadku, gdy płyta dźwigara jest ustawiona poziomo.
Śruba wewnętrzna (23) jest osadzona w wewnętrznym gwincie śruby zewnętrznej.
Wkręcanie śruby zewnętrznej w pierścień zaciskowy powoduje wykręcanie się śruby wewnętrznej i odwrotnie. Śruba wewnętrzna ma u góry sprzęgacz (24), służący do połączenia ze sprzęgaczem komory zamkowej, oraz pionowe wodzidło (25), w którem posuwa się wodzik wskaźnika. Dźwigar (26) jest osadzony na osadzie dźwigara i połączony z nią przy pomocy pierścienia łączącego. Górna część dźwigara przynitowana do tarczy (27) tworzy dwa ramiona (28), które w górnej części mają otwory na osie jarzma a z tyłu - otwory na oś zacisku. Z przodu u dołu ramiona mają występ (29) z półokrągłem wycięciem (30) na sworzeń pierścienia łączącego. Od spodu do tarczy jest przykręcona dwoma śrubami z nakrętkami (31) olejarka (32). Prawa śruba ma otwór, w który wkręcony jest korek (33) zaopatrzony w pędzel. Do prawego ramienia z boku jest przymocowany na łańcuszku (34) sworzeń sprzęgacza (35). Zacisk dźwigara (36) utrzymuje osadę podnośnicy w nadanem jej z grubsza położeniu. Przez skręcanie kółka zacisku (37) wprzód obracamy oś zacisku (38), która ustawiając się swemi spłaszczeniami równolegle do ścian wycięcia (w osadzie podnośnicy) zezwala na odpowiednie nastawienie jej. Po zwolnieniu kółka zacisku sprężyna obraca samoczynnie oś zacisku, która wchodząc swemi wybrzuszeniami w półokrągłe wycięcia łukowatych otworów utrwala nadane podniesienie. Osada dźwigara jest osadzona swemi wodzidłami (39) na sankach i łączy wszystkie części podstawy. W górze ma kołnierz (40), na którym wodzi się tarcza dźwigara. Po bokach osady znajdują się wycięcia (41) i otwory (42), w których są osadzone zaciski osady (43) ze sprężynam i (44), utrudniającemi zbyt łatwe przesuwanie się osady dźwigara na sankach. Z lewej strony jest przykręcony dwoma śrubami wskaźnik (45) dla podziałki pierścienia łączącego.
Zatrzask (46) osadzony w dolnej tylnej osady służy do unieruchamiania jej na sankach.
się z dwóch rygli, sprężyn z tulejkami, osi i rączki. Rygle (47) osadzone zębatkami (48) w pudeł-
ku (49) końcami swemi przechodzą przez otwory w osadzie dźwigara i wchodzą w otwory na sankach, utrzymując osadę dźwigara w żądanem położeniu.
Zgrubienia rygli mają gniazda (50), w których osadzone są sprężyny (51) z tulęj kam i (52), Sprężyny rygli naciskają na przeciwległe rygle, wypychając je nazewnątrz. Oś r y g l i (53)
na całej swej długości nazębiona służy do uruchamiania rygli przy pomocy r ą c z ki (54)
i łączy zatrzask z osadą. p i e r ś c i e ń ł ą c z ą c y (55) służy do połączenia dźwigara z osadą dźwigara. Składa się z dwu półpierścieni połączonych o s i ą (56) a od tyłu śrubą zaciskową (57). Górna, wystająca część osi wchodzi w półokrągłe wycięcie występu ramion dźwigara, łącząc dźwigar z pierścieniem. Na lewym półpierścieniu znajduje się nacięta podziałka w tysięcznych, od O do 2100. Sanki są połączone od przodu osią kół (58) a od tyłu poprzeczką (59) i mają po bokach otwory (60) na rygle osady dźwigara.
W tyle płozy sanek mają uszy (61), w których jest osadzony obrotowo k a b łąk (62) na
śrubach (63). Rygiel kabłąk a (64) umieszczony z prawej strony zezwala na załamanie kabłąka pod spód sanek. W tylnej części kabłąk ma lemiesz (65) z ostrogą (66) do lepszego osadzenia w ziemi podczas strzelania. Kółka drewniane (67) o piastach żelazn y c h (68) i okute obręczami służą do przewożenia podstawy.
Podstawa "Sokołowa" umożliwia wykonanie ognia pośredniego, natomiast strzelanie przeciwlotnicze jest trudne, trzebaby w tym celu zastosować osobne dodatkowe przyrządy pomocnicze do podstawy, względnie specjalne urządzenia, jak wbity w ziemię słup odpowiedniej wysokości z uchwytami do podparcia lub zawieszenia całej podstawy i t. p. Przygotowanie do strzelania przeciwlotniczego zajmie zatem dużo czasu i nie jest wykonalne na każde żądanie. Nie poruszam tu zupełnie sprawy konserwacji i obchodzenia się z podstawą. Ujmują je w dostatecznej mierze oficjalne instrukcje i przepisy w stosunku do innych podstaw, znajdujących się u nas na wyposażeniu. Przepisy te powinny znaleźć w pełnej mierze zastosowanie i do omawianej podstawy, licząc się, oczywiście, z odmienną jej konstrukcją.