@LARPAK
Świetny materiał
o to chodziło , czyli coś jednak przeoczyłem.
Czy mógłbyś podać źródło bibliograficzne?
@waliza
Jeśli chodzi o kontakty z oficjalnymi źródłami to różnie bywa, jeśli już odpowiedzą to zwykle pada odpowiedź że nic nie wiedzą na ten temat, przy odrobinie szczęścia trafi się na właściwą osobę która udzieli wyczerpującej odpowiedzi.
Dlatego wolę zapytać najpierw prawdziwych znawców tematu i efekty tego widać od razu
Co do producenta to mam dwie różne informacje.
Pierwsza wskazuje na Wifamę w powiązaniu z tym kodem (53) choć ona miała raczej kod (93). Nie wiem muszę to zweryfikować.
W innych materiałach wymieniane są Zakłady Produkcji Specjalnej w Pionkach. Ostatni ślad na jaki trafiłem to zamówienia z lat 2012/2013
Użytkowanie tej amunicji generalnie wygląda tak jak to obrazowo opisałeś
[b]Przygotowanie do pracy karabinu wiatromierza WR – 2 i sondowanie wiatru.[/b]
[i]1. Wiatr balistyczny w granicach aktywnego odcinka toru określa się za pomocą karabinu-wiatromierza WR-2 i nabojów do sondowania ZP-1 i NZP.
2. Rodzaj naboju do sondowania wybiera się na podstawie wysokości aktywnego odcinka toru z uwzględnieniem warunków widoczności. W nocy i przy złej widoczności w dzień a także dla oddania próbnego wystrzału strzelanie prowadzi się za pomocą nocnego naboju do sondowania NZP.
3. Rejon rozmieszczenia karabinu – wiatromierza powinien znajdować się w pobliżu stanowiska ogniowego z boku wyrzutni. W kierunku znoszenia pocisków teren powinien być odkryty i równy umożliwiający szybkie odnalezienie miejsc ich upadku. Rejon rozmieszczenia karabinu-wiatromierza wybiera się w taki sposób, żeby punkty upadku znoszonych wiatrem pocisków nie znalazły się w pobliżu wyrzutni, zbiorników paliwa, urządzeń i innego sprzętu.
4. Wiatr balistyczny na aktywnym odcinku toru określa się za pomocą karabinu-wiatromierza, którym prowadzi się strzelanie do góry, w następującej kolejności:
od punktu stania karabinu – wiatromierza wyznacza się kierunek południe-północ i na podstawie tego kierunku orientuje się krąg kątomierczy karabinu-wiatromierza;
oddaje się próbny strzał i obserwując świetlny sygnał czerwonego ognia, określa się miejsce upadku pocisków;
bezpośrednio przed strzelaniem, na rozkaz dowódcy baterii, oddaje się 4 – 5 strzałów w ciągu 3 – 5 minut, po każdym wystrzale oznacza się miejsce upadku pocisku, tyczką;
określa się na oko środek punktów upadku pocisków, który oznacza się główną tyczką; przy tym powinny być odnalezione nie mniej niż trzy miejsca upadku pocisków;
mierzy się taśmą mierniczą (z zaokrągleniem do 1 m) odległość (Dp) od punktu stania karabinu – wiatromierza do głównej tyczki; odległość tę można także określić za pomocą podziałki dalmierczej kątomierza busoli.
5. Na podstawie zmierzonej odległości (Dp) i wysokości aktywnego odcinka toru (Ya) określa się z tabeli prędkość wiatru balistycznego Wa.
6. Określa się azymut topograficzny wiatru balistycznego na aktywnym odcinku toru na podstawie kąta między głównym kierunkiem południe-północ i kierunkiem na główną tyczkę.
W tym celu naprowadza się przeziernik, zamocowany na lufie karabinu-wiatromierza, na główną tyczkę t na kręgu kątomierczym odczytuje się azymut topograficzny wiatru (Tw), skąd wieje wiatr.
7. W razie potrzeby co 20—30 min kontroluje się zmianę kierunku wiatru pojedynczymi strzałami. Jeżeli punkt upadku pocisku będzie się różnił od średniego punktu upadku pocisków z poprzedniego sondowania nie więcej niż o 15 m, to znaczy, że wiatr się nie zmienił; przy większym uchyleniu pocisku niż 15 m określenie wiatru balistycznego należy przeprowadzić ponownie.
[/i]
Pozdrawiam: PJB
) był używany w artylerii rakietowej, ale nie był używany w artylerii lufowej. Czyżby większy wpływ wiatru na niekierowane pociski rakietowe względem wpływu wiatru na pociski artylerii lufowej?