Forum Broni Strzeleckiej

Pytanie - Czy istnieją inne hipotezy? Jeśli tak to jakie? A może kwestia wyciągania łusek po strzale jest już rozwiązana i jasna ?

1. Hipoteza sprężystych odkształceń łuski oraz komory nabojowej ( Matiunin 1904 r. ).

Hipoteza zakłada że łuska może być wyciągnięta po strzale jesli jej odkształcenia sprężyste (w obwodzie) jest większe od odkształceń komory nabojowej. Metoda zmodyfikowana przez Gładina w roku 1944 zmieniając zakres odkształceń na sprężysto-plastyczne.

Daje mozliwość określenia ciśnienia pomiędzy łuską z komora nabojową, siły tarcia i wiły potrzebnej do wyciągnięcia łuski po strzale.

2. Hipoteza drgań łuski i komory nabojowej ( Peaumas 1924 r. - Francja )

Hipoteza zakłada że łuska może być wyciągnięta po strzale jeśli ciśnienie gazów prochowych po strzale spada natychmiastowo (impuls - czas trwania spadku ciśnienia dąży do zera) i jednocześnie powstają drgania wzdłuż promieni lufy - drgania te powodują zmniejszenie średnicy łuski.

Okres rozprężania się gazów prochowych jest znacznie większy od okresu drgań własnych łuski i komory nabojowej - dlatego ( spowodu różnicy w okresie drgań własnych ) drgania nie mogą powstać.

Hipoteza ma tę wadę że nie daje przewidywań poprawności konstrukcji amunicji.

3. Hipoteza cieplnego odkształcenia łuski ( Protopow 1947 r. )

Hipoteza zakłada że w chwili zmniejszania ciśnienia gazów prochowych łuska jest zakleszczona w komorze nabojowej i ma wysoką temperaturę. Łuska stygnąc zmniejsza średnicę i oddziela się od komory nabojowej.

Hipoteza nie daje wskazówek prowadzących do polepszenia warunków wyciągania łusek po strzale.
____________________________
Co do wskazówek odnośnie polepszania warunków wyciagania łusek:

1. Zwiększenie grubości ścianek łuski nie daje praktycznego zmniejszenia siły tarcia.
2.Zmiana luzu średnicowego praktycznie nie wpływa na wielkości siły wyciągania łuski.
3.Zwiększenie granicy sprężystości metalu łuski znaczenie polepsza warunki wyciągania.
4.Przejście do metalu posiadającego wyższą granicę sprężystości oraz równocześnie wiekszy moduł sprężystości ( Younga ) nie polepsza warunków wyciągania, lecz znacznie je pogarsza ( na przykład przejście od mosiądzu do stali.).

Post na podstawie: Sprawozdanie z pracy naukowo badawczej: Warunki pracy łuski naboju strzeleckiego w czasie strzału - Ocena hipotez wyciągania łusek po strzale.

Ja się nie spotkałem. Dano soobie chyba spokój na rzecz praktyki. Wg niektórych hipotez to użycie naboju o butelkowatej łusce w broni z zamkiem swobodnym miało być niemożliwe a pepesza jakoś działała , PSM też.

Myślałem, że w tej materii już wszystko wiadomo. Że choć empirycznie to do wszystkiego już doszliśmy. Nie wiedziałem, że ciągle pracuje się na hipotezach. Znacie już moje zdanie, że pisać (nikomu niepotrzebną) pracę na takie tematy może jedynie akademik w pogoni za tytułami. Podejrzewam, że większość konstruktorów broni i amunicji nie miało pojęcia o powyższych hipotezach. Pewnie wystarczyła im wiedza z zakresu metalurgii i technoligii. Tak samo jak moja babcia nie ma pojęcia o właściowściach biofizycznych białek, lipidów i cukrów a mimo to robi lepsze pierogi niż profesor który o tym wykłada.

Wzmiankowana praca pochodzi z roku 1954. Ciekawe jak to wygląda w przypadku broni szybkostrzelnych (np. 6000/min) gdy jeszcze ciśnienie nie spadnie na tyle że to wygląda jak w przypadku np. jakiegoś pistoletu. Spotkałem się z informacją że prawidłowa siła wyciągania łuski w PK 7,62 powinna wynosić do 11 kG. Jak się określa taką siłę np. z działu Vulcan lub jakiegoś innego działka typu Gatlinga lub innego?

Myślę, że dobierając materiał łuski, jej kształt i wymiary (pasowanie) wszyscy starają się by siła wyciągania łuski była jak najmniejsza. Natomiast "siła wyciągania łuski w PK 7,62 powinna wynosić do 11 kG" ponieważ decyduje o tym wytrzymałość układu kryza-pazur wyciągu i po przekroczeniu tej wartości być może pazur się ześlizguje, szybciej pęka, albo też zrywa się kryza łuski.