Moderator: Moderatorzy
Aby uzyskać silnik na paliwo stałe o parametrach podobnych do V-2 (ciąg ok. 25 T przez ok. minutę) trzeba by zastosować ogromne ziarno paliwa, o masie powiedzmy kilku ton. Wykonanie takiego ziarna w ówczesnej technologii nie było możliwe. Dostępnymi paliwami były mieszanki podobne do czarnego prochu (formowane przez prasowanie z proszku) lub paliwa homogenne podobne do bezdymnego prochu artyleryjskiego, mieszanina nitrocelulozy i nitrogliceryny (formowane przez wytłaczanie). W obu technologiach ziarno silnie się nagrzewało i dlatego górną granicą jego wielkości było powiedzmy kilkadziesiąt kg; może kilkaset maksymalnie by się dało, ale wątpię. W przypadku większego ziarna odprowadzenie ciepła z jego wnętrza byłoby zbyt powolne, co doprowadziłoby do jego przegrzania i zapłonu / wybuchu.dexter 1990 pisze: Coś innego mnie ciekawi. Czemu nie mogli tego zrobić na silnikach na paliwo stałe, jako pocisk niekierowany tzn nie kierowany w sensie dzisiejszym, w sensie stricto? Silniki na paliwo stałe były by o wiele prostsze w budowie.
) i np. z kilkunastu rakiet wystrzelonych na Antwerpię nie trafiła żadna, a niektóre poleciały o ponad 50 km za daleko. Sorki, ale przestawił ci się przecinekmaziek pisze:(u nas w wiki stoi 25 ton, a powinno być znakiem tego 25 Ton, mniejsza) więc przy masie 12500 kg wychodzi niezrównoważona siła 142 kN i przyspieszenie rzędu 11 g w momencie startu
Nie 11 ale 1,1 g w chwili startu. W momencie zakończenia pracy silnika rakieta miała masę ok. 4,5 t; z analogicznych wyliczeń wychodzi około > 4 g w tym momencie.. Jeśli tak- od razu przyznaję rację! Bo mam powody. Jeśli jesteś innym Sp;eedym to zapytam: czy bardziej zaawansowane paliwka nie były wtedy znane? Epoksydowo-nadchloranowe? Czy opracownie ich w przeciągu roku-dwóch faktycznie było poza zasięgiem ówczesnej technologii? Nie zastosowanie ale OPRACOWNIE tzn zakładam, że ich wtedy nie było i ile kasy zajęło by ich opracowanie od zera. Jak sądzisz? Czy gdyby tamtą kasę i wysiłek badaczy włożyć w opracowywanie napędu na paliwo stałe, czy efekt nie był by lepszy i tańszy?Pewnie tak; znaczy ja od lat się udzielam na takich forach historycznych, militarnych, o technice wojskowej itd. itp. Więc pewnie o mnie chodzi.dexter 1990 pisze:Speedy, chyba jesteś Tym samym Speedym którego miło wspominam z innego forum, takiego szaro-niebieskiego
W Europie nie były znane. W 1942 swoją miksturę wymyślił w USA wspomniany Parsons. BTW poczytałem sobie o nim w Wikipedii, http://en.wikipedia.org/wiki/John_Whiteside_Parsons okazuje się że był on niezwykle ciekawą postacią: chemikiem i specjalistą od rakiet, jednym z założycieli Jet Propulsion Laboratory. Zarazem interesował się science-fiction, okultyzmem, magią rytualną, astrologią, był przyjacielem brytyjskiego mistyka Aleistera Crowleya i działaczem jego organizacji Ordo Templi Orientis, a także L.Rona Hubbarda, autora s-f i założyciela Kościoła Scjentologicznego itd. itp. Krótko mówiąc sam był niezłym kosmitą. Ponoć przed rakietowymi testami odśpiewywał hymn ku czci boga Pana (autorstwa Crowleya). Tak, że może mu duchy podpowiedziały ten nadchloran...dexter 1990 pisze: czy bardziej zaawansowane paliwka nie były wtedy znane? Epoksydowo-nadchloranowe? Czy opracownie ich w przeciągu roku-dwóch faktycznie było poza zasięgiem ówczesnej technologii? Nie zastosowanie ale OPRACOWNIE tzn zakładam, że ich wtedy nie było i ile kasy zajęło by ich opracowanie od zera. Jak sądzisz? Czy gdyby tamtą kasę i wysiłek badaczy włożyć w opracowywanie napędu na paliwo stałe, czy efekt nie był by lepszy i tańszy?
Bo wcześniej wymyślał całkiem co innego. Goście w ogóle robili takie eksperymenty ogólno-rakietowe, starając się opracować jakąś porządną teorię silnika na paliwo stałe, a końcowym celem jaki im przyświecał, był rakietowy przyspieszacz do wspomagania startu ciężkich samolotów. Wymyślili te wszystkie sztuczki z manipulowaniem powierzchnią spalania ziarna przez pokrywanie go inhibitorem (np. jeśli chcemy uzyskać spalanie na powierzchni czołowej ziarna to pokrywamy boczne ściany niepalną warstwą i będzie się paliło tylko czołowo; a jak odwrotnie robimy ziarno z kanałem centralnym i nie chcemy by się paliło czołowo to czoło pokrywamy inhibitorem reakcji itd. itp.). Eksperymentowali z geometrią kanału centralnego i różnymi innymi zagadnieniami. Ale paliwa im nie wychodziły. Parsons wymyślał przedziwne mikstury w rodzaju mieszaniny prochu czarnego z bezdymnym, potem przez dłuższym czas kombinował z takim składem, jakby proch czarny z dodatkiem rozmaitych amidów (GALCIT 27). Ale okazało się że silniki z taką miksturą w ogóle nie mogą być przechowywane, jeśli mają więcej niż kilka dni to regularnie eksplodują podczas pracy No i wiosną 1942 gościa oświeciło z tym nadchloranem i asfaltem (GALCIT 53). Ha, sorki to ja powinienem powiedzieć, nic mi się nie przestawiło, tylko mi się zapomniało przez 10 (1 g) podzielićSpeedy pisze:Sorki, ale przestawił ci się przecinek
. Tak mnie trochę zdziwiło 80 s z 10 g ale widać niedostatecznie . Co do tego drugiego to właśnie niby tak (bliżej 3 g) ale należy uwzględnić opór powietrza - więc mniej.
. Mianowicie miała 4 grafitowe płetwy na wylocie dyszy, aktywnie odchylające gazy wylotowe. Czyli komputer nie był potrzebny, starczyły żyroskopy, jak w torpedach. Albo, jak kto woli, starczył komputer analogowy.
Tu są dane z tych amerykańskich testów wysokościowych http://www.postwarv2.com/usa/ws/uars/uars17.html dla wielu podana jest wysokość, prędkość końcowa itd. Np. w jednym z takich wyższych lotów (test UARS 17, w grudniu 1946) rakieta uzyskała wysokość 114 mil (183,5 km). Czas pracy silnika wyniósł 69,6 s, zakończyła się ona na wysokości 25,4 mil (40,9 km) przy prędkości 5402 fps (1647 m/s).maziek pisze: P.S. Choć z drugiej strony tam gdzie przestawał działać silnik ciśnienie powietrza było tak małe, że to nie miało to już większego znaczenia. Tak z ciekawości masz jakieś dane na jakiej wysokości (przy pionowym wystrzeleniu) kończyła się praca silnika i jaką wówczas rakieta miała prędkość?
Nie bardzo wiem, co ma komputer do sterów gazowych. One są elementem wykonawczym, ale ktoś im musi rozkazywać przecież - w tym przypadku autopilot podobny jak w samolotach. Najbliższym komputerom urządzeniem na pokładzie V-2 był kalkulator wykonujący całkowanie (integrator). Służył on do wyznaczania prędkości rakiety. System kierowania obejmował miernik przyspieszenia i zegar. Przez całkowanie przyspieszenia po czasie kalkulator wyliczał prędkość rakiety, a gdy zrównała się ona z zaprogramowaną wcześniej wartością, system wysyłał komendę do wyłączenia silnika. Na upartego, dało się i bez tego obejść. Opracowano też do V-2 system pomiaru prędkości rakiety oparty na nadajnikach naziemnych i transponderze w rakiecie i system zdalnego wyłączania silnika na sygnał z ziemi.maziek pisze:P.S. 2 i jeszcze spore zaskoczenie dla mnie (i Phoutego chyba też) - V2 miała wektorowany ciąg
Silniki gościom ciągle eksplodowały. Uczciwie mówiąc, nie znalazłem jakiegoś takiego wyjaśnienia obejmującego mechanizm procesu. Jak sądzę wyglądało to tak: zmieszanie dwóch substancji o radykalnie różnej prędkości palenia się jest mocno ryzykowne. Dla prochu bezdymnego przy ciśnieniu atmosferycznym prędkość spalania w tzw. powierzchniowej warstwie ziarna jest rzędu milimetrów na sekundę, jednak gwałtownie rośnie wraz z temperaturą i ciśnieniem. Dla prochu czarnego to są pojedyncze metry na sekundę. Wyobraźmy sobie teraz, że mamy ziarno paliwa z takiej mikstury: masa prochu bezdymnego a w niej co i raz siedzi gdzieś ziarenko prochu czarnego. Zapalamy toto i czoło płomienia pożera pierwszą warstwę: tam gdzie napotyka ziarenko prochu cz. reakcja przyspiesza i w masie prochu wypala się mikro dziurka. A naokoło proch bezdymny pali się wolniej. Ściany dziurki zaczynają się palić, płomień napotyka kolejne ziarenka prochu i wypala kolejne dziurki. W efekcie powierzchnia spalania radykalnie się nam rozwija. A od niej właśnie zależy szybkość generowania gazów w jednostce czasu. A jak dużo gazów to ciśnienie wzrośnie, a jak wzrośnie to reakcja przyspieszy i wytworzy jeszcze więcej gazów, wtedy ciśnienie jeszcze bardziej wzroście... No i stąd zapewne te wybuchy w czasie prób.asasello pisze:co było nie tak z paliwem na bazie prochu czarnego i bezdymnego?
Zasadniczo skrót myślowy - komputer analogowy - każde urządzenie modelujące jeden układ fizyczny drugim układem fizycznym. W polskim jakoś tak się przyjęło, że k.a. to k. elektryczny, w szczególności modelujący równania różniczkowe za pomocą prądów w przestawialnym obwodzie. Natomiast ogólnie (i pierwotnie, kiedy nazwa powstała) pod to podpadają rozmaite maszynki czysto mechaniczne bądź m.-elektryczne, jak przeliczniki torpedowe, artyleryjskie, celowniki bombowe (np. Nordena) itd., gdzie proces przeliczania czegoś na coś jest czysto fizyczny a nie symboliczny. Anglosasi suwak logarytmiczny uważają już za k.a.Speedy pisze:Nie bardzo wiem, co ma komputer do sterów gazowych. One są elementem wykonawczym, ale ktoś im musi rozkazywać przecież - w tym przypadku autopilot podobny jak w samolotach. Najbliższym komputerom urządzeniem na pokładzie V-2 był kalkulator wykonujący całkowanie (integrator).
. Choć bywały większe "instalacje" ... Tak na marginesie, wklejam bo to jedna z rzeczy, które mnie fascynują. To też analizator różniczkowy, na pierwszym planie narzędzia programisty ...
