Kontrowersyjny charakter moich wątków wynika z kilku rzeczy:
Przede wszystkim z mojego libertariańskiego podejścia do życia. Nie wszyscy znają pojęcie libertarianizmu - jest to pewien sposób myślenia, który społecznie się na dużą skalę (jeszcze) nie przyjął, chociaż jest bardzo pragmatyczny i racjonalny. Dlaczego? Ponieważ zakłada otrzymanie przez obywateli pełnej wolności, tzn. wolności, która może kończyć się dopiero tam, gdzie kończy się etyka. Zatem - z definicji - nie przyznaję prawodawcom racji do ograniczania tejże wolności przepisami prawa, zwłaszcza w takich sytuacjach, gdy punkt widzenia tych przepisów prawa znacząco się różni od punktu widzenia etyki. Otrzymanie pełnej wolności (wg wykładni etycznej, czyli wolności sumienia) wymaga wiąże się z przyjęciem na siebie pełnej i świadomej odpowiedzialności za własne błędy. Prosty przykład: nigdy nie próbowałem zażywać narkotyków i to nie dlatego, że jest to zabronione, ale dlatego, że to jest potencjalnie szkodliwe. Z tego samego powodu nigdy też nie paliłem papierosów (mimo, że to NIE JEST zabronione). Gdyby to ode mnie zależało, wprowadziłbym wolną sprzedaż wszystkich towarów (włącznie z bronią i narkotykami). Po pierwsze - dlatego, żeby zlikwidować czarny rynek i "podciąć skrzydła" zorganizowanej przestępczości (kto zna historię tzw. prohibicji w USA ten będzie wiedział o co chodzi). Po drugie - po to, żeby dać wszystkim ludziom pełną wolność, ale też pełną odpowiedzialność. Libertarianizm promuje odpowiedzialność, bo w społeczeństwie libertariańskim nieodpowiedzialność byłaby eliminowana poprzez selekcję naturalną. Tymczasem dominujący w UE restrykcjonizm promuje nieodpowiedzialność i rujnuje finanse publiczne, ponieważ gwarantuje pomoc społeczną osobom, które doprowadziły się do złej kondycji finansowej lub zdrowotnej popełniwszy głupie błędy, których nie będąc lekkomyślnym bardzo łatwo byłoby uniknąć.
Podsumowując: osoba o libertariańskim podejściu do życia kieruje się w życiu nie prawem, a etyką i sumieniem. Przy szczerych intencjach i mądrym umyśle takie podejście wyklucza postępek bezmyślny bądź nieetyczny o wiele skuteczniej niżby czyniły to prawo czy religia. Jednak jeżeli libertarianizm się NIE PRZYJĄŁ na dużą skalę, to podejrzewam iż właśnie dlatego, że NIE KAŻDY ma dobre intencje i mądry umysł. Zatem prawo, jeśli chce być pragmatyczne (czyli dostosowane do realiów), musi przewidywać i takie sytuacje...
Kontrowesje wokół moich pytań mogą wynikać także i z tego, że mam dość analityczny umysł. Naturalnym skutkiem tej właściwości umysłu jest to, że ZASTANAWIAM się nad różnymi rzeczami - nad ich genezą, mechanizmami działania i implikacjami - dlatego też nic nie jest dla mnie "oczywistą oczywistością". Jestem solą w oku wszelkiej maści socjomanipulatorów i populistów, ponieważ nie zachowuję się jak element tłumu NAWET WTEDY, gdy JESTEM elementem tłumu. Zawsze zachowuję trzeźwy osąd i zdolność analitycznego myślenia. Jeśli kiedykolwiek ponoszą mnie emocje to są to emocje sfrustrowanego utopijnego idealisty, czyli emocje wynikające z tego, że świat nie zawsze jest taki, jaki powinien być.
W przeciwieństwie do np. Madriana, nie jestem relatywistą etycznym i nigdy nie napisałbym (a nawet nie pomyślałbym !!!), że ktoś, kto się skutecznie obronił przed agresją i uszkodził przy tym agresora, jest na tej samej pozycji etycznej co ów uszkodzony agresor. Z punktu widzenia libertarianizmu agresor, decydując się na atak, nadużył swojej wolności, ponieważ rozszerzył jej granice poza granice etyki. A ponieważ tak postąpił, przyjął na siebie również całą odpowiedzialność (również za takie skutki swojego poostępowania, których przez swoją własną lekkomyślność nie przewidział, a które okazały się dla niego zgubne)
W tym momencie mój wpis zrobił się już zupełnie OT, ale chciałem Wam wyjaśnić. Taki mały kawałek pozytywistycznej pracy u podstaw...
Pozdrawiam
M.
P.S. Nad genezą limitów zastanawiałem się, ponieważ ze swej natury zastanawiam się nad genezą większości rzeczy...
Różnica poglądów nie musi oznaczać wzajemnej niechęci. Może natomiast być siłą napędową twórczej dyskusji.
), to lepiej jest upaść na, dajmy na to materac, niż na betonową podłogę. W pierwszym przypadku energia kinetyczna pocisku (czyli naszej osoby) padająca na miękkie podłoże ma po prostu więcej czasu na rozłożenie (czyli "wytracenie", czyli przekazanie materacowi) tej energii w czasie. W przypadku upadku na beton, wiadomo.....każdy miał taką przygodę. 
Dlatego lepiej jest oberwać gumową kulką, niż stalową, o tej samej energii. Poza tym,
)
